تأثیر محلول پاشی برگی اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول بر رشد رویشی و زایشی دو رقم توت فرنگی

این تحقیق به منظور ارزیابی تأثیر اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول به ترتیب بر بهبود گلدهی و کاهش رشد رویشی توت فرنگی در جهت افزایش محصول دهی انجام شد. اسید جیبرلیک و پاکلوبوترازول از تنظیم کنندگان رشد گیاهی هستند. اسید جیبرلیک می تواند به-عنوان افزایش دهنده و پاکلوبوترازول به عنوان کندکننده رشد عمل کند. در این آزمایش اسید جیبرلیک در غلظت 100 میلی گرم در لیتر در زمان های 30 و90 روز پس از کشت و پاکلوبوترازول در غلظت 150 میلی گرم در لیتر در زمان 50 روز پس از کشت در قالب طرح کرت خرد شده با سه تکرار روی دو رقم توت فرنگی دیامنت و پاروس تیمار شدند. نتایج نشان داد که محلول پاشی برگی اسید جیبرلیک در زمان 30 روز پس از کشت به اضافه پاکلوبوترازول روی دو رقم، گلدهی، مقدار محصول و مواد جامد محلول میوه را کاهش داد ولی طول ساقه رونده را تا 127 سانتی متر افزایش داد. کاربرد اسید جیبرلیک 90 روز پس از کشت میانگین گلدهی را تا 25 گل افزایش داد ولی مقدار میوه افزایش نیافت. تیمار پاکلوبوترازول تولید ساقه رونده را به شدت کاهش داد ولی بر تعداد برگ و طول دمبرگ اثر نداشت. هم چنین تیمارها تأثیری بر میزان کلروفیل برگ نداشتند. بیشترین و کمترین وزن میوه مربوط به رقم دیامنت بود که به ترتیب در تیمار شاهد با 8/17 گرم و تیمار دو مرحله اسید جیبرلیک به اضافه پاکلوبوترازول با 8/3 گرم به دست آمد. در کل با تیمار اسید جیبرلیک میوه دهی بهبود نیافت و تیمار پاکلوبوترازول در کاهش تعداد ساقه رونده بیشتر از دیگر ویژگی های رویشی موثر بود.